Z dziejów „Jedynki” 1946-1950 cz. 3

W 1947 zawiązuje się Drużyna Harcerek i przyjmuje imię Marii Curie – Skłodowskiej zorganizowana nieco później, bo na przełomie roku 1947/48. Drużynową została druhna Maria Siwczyńska, co ciekawe, stało się to za namową swojego narzeczonego, drużynowego Jurka Kobylańskiego (drużynowego harcerzy). Drużyna harcerek liczyła około 10 osób. Z relacji słownej wiemy, że był to bardzo zżyty i uczynny zespół. Przyboczną druhny Marii Siwczyńskiej była jej koleżanka, pochodząca ze Szczecina druhna Irena Hładuszówna.

W 1947 brat druhny Siwczyńskiej zostaje brak przybocznym w drużynie harcerzy. W tym roku w drużynie harcerzy nasila się poczucie zdyscyplinowania, elitarności i mocnego nastawienia antykomunistycznego. Objawia się to poprzez niechęć do współpracy z władzami oraz liczne akcje: szczególnie zapamiętana to przerobienie podczas święta 1 Maja tablicy ulicy Hołdu Pruskiego na Hołdu Ruskiego.

W czerwcu rozkazem Harcerza Orlego Jerzego Kobylańskiego z Powszechnej Szkoły Podstawowej nr 1 przy ulicy Piastowskiej do I MDH im. Zawiszy Czarnego przyjęci zostali:

1. Krzysztof Bucki
2. Tadeusz Goliński
3. Michał Mroziński
4. Józef Górski
5. Mieczysław Szulczyński

Ponieważ w 1947r. powstaje ZHP w Międzyzdrojach (w r. 1948 w całym powiecie wolińskim było już 5 drużyn ZHP), w tymże 47r. utworzono tam Komendę Hufca, dysponującą Domem Harcerza przy ul. Niepodległości. Faktycznie powstanie hufca odnotowane jest 1 lutego 1948 r.

Tam też nieopodal starego budynku szkoły, w lesie nasi harcerze składali przyrzeczenia, na przykład 9 maja 1948 r. – na ręce harcmistrza Piątkowskiego.

1 września 1948 roku zgodnie z instrukcją Ministerstwa Oświaty połączono dotychczasowe Gimnazjum i Liceum z publiczną Szkołą Powszechną nr 1 w Jedenastoletnią Szkołę Ogólnokształcącą Stopnia Podstawowego i Licealnego. 72 uczniów gimnazjum i liceum oraz 323 szkoły powszechnej utworzyło największą placówkę w powiecie. Od 1948 roku została ona przeniesiona do budynku na Niedziałkowskiego 2, gdzie pozostaje do dziś.

Po połączeniu liceum ze szkołą podstawową w tak zwaną „jedenastolatkę”, podstawówkę przeniesiono z ul. Piastowskiej do budynku obecnego Liceum Ogólnokształcącego wraz z Gimnazjum, zaś w budynku Jedynki zostaje założona szkoła zawodowa. Całość harcerstwa przenosi się razem ze szkołami. Harcerze wyróżniali się zarówno (z trudem zdobytymi) mundurkami khaki i szarymi, z pełną galą krzyży, lilijek, stopni, sprawności, jak i popisowymi przemarszami w czasie uroczystości – co w drużynie harcerzy było wyćwiczone do perfekcji za sprawą druha Kobylańskiego. Posiadali w szkole harcówkę, ale nade wszystko cenili sobie ogniska, podchody i gry terenowe, zdobywanie sprawności, biwaki na Wyspie Wolin i obozy. Pierwszy z nich to obóz:

1. Babinek k. Gryfina – 1948

Był to Obóz Harcerskiej Służby Polsce nad Odrą. W końcu 1947 roku Sekretarz Generalny ZHP Pelagia Lewińska przedstawiła projekt zmian organizacyjnych w Związku. Przejawem koncepcji centralnego sterowania programem drużyn była Harcerska Służba Polsce. Rezygnując z pracy indywidualnej, podejmowała ona rozmaite zadania społeczne skupione w 4 grupach: „Las i rola”, „Kultura i oświata”, „Odbudowa kraju” oraz „Zdrowie i dziecko”. Wiemy, że warunki obozowe były takie, iż w zamian za cotygodniową, trzydniową pracę w pobliskim PGR harcerze mogli się najeść się do syta, gdyż mocno pracowali fizycznie. Odnotowano zdobycie sprawności na obozie.

Po obozie drużyny dostały nakaz nawiązać współpracę z Powiatową Komendą Służby Polsce, tworząc tak zwaną Harcerską Służbę Polsce, pod której patronatem odbywali – zresztą najbardziej pożyteczne z wymuszanych działań – różne prace społeczne. Pracę nad programem HSP rozpoczęto w 1947, natomiast przystąpienie do programu ogłoszono na naradzie komendantek i komendantów chorągwi w marcu 1948. Podstawowymi kierunkami działalności w ramach HSP były: Odbudowa kraju, Las i rola, kultura i oświata, Dziecko. Latem 1948 w obozach HSP wzięło udział około 80 000 harcerzy i harcerek z całej Polski, (czyli ponad 20% członków ówczesnego ZHP). Podejmowane aktywności polegały m.in. na odgruzowywaniu i oczyszczaniu ruin, prowadzeniu przedszkoli dla dzieci wiejskich, organizowaniu ambulatoriów dla miejscowej ludności, oczyszczaniu lasów, pielęgnowaniu szkółek leśnych, przecieraniu pasów przeciwpożarowych, niszczeniu stonki ziemniaczanej oraz pomocy w żniwach i sianokosach. Wraz z programem HSP wprowadzono specjalny zestaw sprawności harcerskich.

Mimo to wyraźne było nawiązywanie do przedwojennej tradycji ZHP przez środowisko, co było solą w oku władz partyjno-administracyjnych; wymuszały one udział harcerzy w różnych narzuconych obchodach, a przede wszystkim w pochodach 1 – Majowych, spychając równocześnie na dalszy plan Święto Konstytucji 3 Maja.